Герб горада Ліды, наданы 17 верасня 1590 г.
Ларыса Іванаўна Лайкевіч працуе настаўнікам пачатковых класаў у СШ №12 горада Ліды. У свой час скончыла Лідскае педагагічнае вучылішча, Берасцейскі дзяржаўны ўніверсітэт імя Пушкіна (гістарычны факультэт).
Свой першы верш напісала ў дзесяцігадовым узросце, у час вучобы ў школе ў пасёлку Забалаць Воранаўскага раёна. На напісанне таго верша Ларысу натхніў аповед настаўніцы аб Беларусі на ўроку беларускай літаратуры.
Асноўныя тэмы вершаў Ларысы Лайкевіч: Радзіма, бацькі, работа настаўніка, адносіны людзей паміж сабой, каханне, філасофскія разважанні. Самы дарагі для Ларысы Іванаўны з яе ж твораў - верш "Мая Радзіма - я сама!".
- Вершы ў мяне нараджаюцца самі сабой, - прызнаецца паэтка. - Я іх не вымучваю, не прымушаю сябе пісаць. Пішу ў асноўным па начах. Напрыклад, верш "Настаўнік" я склала за дзве ночы. А бывае, верш ствараецца за лічаныя хвіліны. Я лічу, што паэтычны талент - гэта дар з нябёс. Паэты - людзі крыху "не от мира сего", яны знаходзяцца на сваёй хвалі і ўмеюць заўважаць у наваколлі тое, што чалавек нелірычнага складу душы не заўважае.
Крынічная вада
Крынічная вада ля роднай хаты…
Маё дзяцінства, свет маёй душы.
Я ўспамінаю прыказак багата,
Апавяданняў, вершаў, што злажыў.
Я ўспамінаю першае каханне,
Спеў жаўрука і першую вясну,
Нясмелае дзіцячае прызнанне,
Як піў тады салодкую ваду.
Я ўспамінаю мілых і надзейных
Сяброў дзяцінства і сваіх бацькоў,
Што надзялілі сэрца чыстай верай,
Бацькоўскі мілы, родны свой парог.
Я ўспамінаю брата, што калісьці
Гуляў і пацяшаўся нада мной,
Бабуль, дзядулю, што на полі чыстым
Так працавалі летняю парой.
Крынічная вада ля роднай хаты…
Няма смачнейшай за цябе нідзе!
І дзе б ні быў, як бы ні жыў багата,
Маю душу Бог да цябе вядзе!
Мая Радзіма - я сама!
Мая Радзіма - я сама!
Яна душа мая і сэрца.
Пяе душа дзень ада дня,
І сэрца вельмі моцна б'ецца
Гарыць ва мне ўсё ад таго,
Што бачу я твае абшары,
Чую шэпт лесу, пах лугоў,
Я пад яго начамі мару.
А рэкі дзіўныя бягуць
Кудысьці ўдалеч патаемна,
Нібы мяне з сабой завуць,
Ды так становіцца прыемна!
А ў полі жыта штось пяе,
Авёс там вецер калыхае.
Здаецца, я ў чароўным сне
І што такога не бывае.
Бывае, бо Радзіма - цуд!
О, Беларусь мая! Ты - казка.
Шмат бед знясла і шмат пакут.
Прымі паклон мой, калі ласка!
Не забывайце падзяліцца дабрынёй!
Не забывайце падзяліцца дабрынёй!
Палыннасцю і горыччу сардэц
Не разлучайцеся ніколі з ёй!
І прыйдзе бедам усім ліхім канец!
Не забывайце "дзякуй" гаварыць,
Прасіць у сябра шчыра прабачэння
І кожны раз сапраўдным, добрым быць,
Натхнёным, верным, чулым і надзейным!
Не забывайце родных пахваліць,
Дапамагчы ў цяжкую хвіліну.
Ад добрых спраў нам, людзям, лепей жыць,
Без іх на гэтым свеце немагчыма.
Не забывайце падзяліцца дабрынёй,
Сваёй усмешкай і сваім запалам!
Не будзьце грозным і ліхім суддзёй
Для іншых, каму цяжка і складана.
Дарыце радасць, смех і прыгажосць,
Сваёй душы кавалачак дарыце!
А шчасце… Шчасце будзе, яно ёсць!
Яго вы толькі дбайна беражыце.